به گزارش مشرق، احمدرضا محرابیان گفت: دخل و تصرف انسان‌ها در محیط طبیعی می تواند توازن طبیعی بین گونه‌های گیاهی را برهم زند و باعث شود که یک گونه گیاهی بر گونه های طبیعی دیگر غلبه کرده و به گونه مهاجم تبدیل شود.
وی ادامه داد: علاوه بر دخل و تصرف انسان ها عامل دیگری که می‌تواند گونه مهاجم ایجاد کند تراریخته کردن گیاهان و تغییر ساختار ژنتیکی آن هاست که این کار می‌تواند «ابر علف هرزها» را ایجاد کند که با هیچ گونه آفت کشی از بین نمی‌روند.
این استاد دانشگاه به برخی از تاثیرات منفی گونه‌های مهاجم اشاره کرد و گفت: گونه های مهاجم هنگامی که به اکوسیستم منطقه ای هجوم می آورند باعث می شوند گونه های طبیعی آن منطقه که طی میلیون‌ها سال تکامل و رشد داشته‌اند از بین بروند و آن زیستگاه روند طبیعی خود را از دست بدهد؛ همچنین گونه‌های مهاجم در بحث کشاورزی باعث می‌شوند که کیفیت خاک کاهش پیدا کند و روند کشت محصولات کشاورزی با مشکل روبه رو شود و این خود عامل مشکلات اقتصادی و اجتماعی می شود.
محرابیان گفت: گونه‌های مهاجم می‌توانند یکی از عوامل به وجودآمدن ریزگردها باشند، زیرا هنگامی که تالابی به دلیل وجود گونه های مهاجم پوشش گیاهی خود را از دست بدهد به دنبال آن سطح آب سفره های زیرزمینی کاهش پیدا می کند و خاک، قدرت چسبنگی و نگهداری خود را از دست می‌دهد و در هوا و فضای اطراف پخش می‌شود مانند مشکلی که برای تالاب هامون پیش آمد.
مسئول موزه محیط زیست دانشگاه شهید بهشتی بیان کرد: در اکوسیستم‌های شهری گونه‌های مهاجم، گونه‌های درختچه‌ای و علفی هستند از جمله این گونه‌ها در تهران گیاه فرفیون است که کاشت آن در کشور گسترش پیدا کرده و مراتع ما توسط این پوشش گیاهی اشغال شده‌اند. این گیاه سمی است و تغذیه دام ها از آن ها باعث می شود که فرآورده های دامی سمی شوند و عامل بیماری هایی مانند سرطان می شوند.
این کارشناس ، درخت پریس یا عرعر را از دیگر گونه های مهاجم در تهران دانست و گفت: این گیاه به دلیل اینکه بذر آن قدرت جوانه زنی زیادی دارد به سرعت رشد پیدا می‌کند و گونه های درختی اطراف خود را حذف می کند.
استاد دانشگاه شهید بهشتی، زمین های بایر و رها شده در اطراف شهر را محل مناسبی برای رشد گیاهان مهاجم دانست و گفت: در این مناطق به دلیل اینکه خاک پوسیده و مواد معدنی آن کم شده، گونه های مهاجم مانند: کنگر، شب بوها و گل گندم که قدرت رقابت زیادی دارند می توانند در آن منطقه استقرار پیدا کنند.
وی ادامه داد: علاوه بر دخل و تصرف انسان ها عامل دیگری که می‌تواند گونه مهاجم ایجاد کند تراریخته کردن گیاهان و تغییر ساختار ژنتیکی آن هاست که این کار می‌تواند «ابر علف هرزها» را ایجاد کند که با هیچ گونه آفت کشی از بین نمی‌روند.
این استاد دانشگاه به برخی از تاثیرات منفی گونه‌های مهاجم اشاره کرد و گفت: گونه های مهاجم هنگامی که به اکوسیستم منطقه ای هجوم می آورند باعث می شوند گونه های طبیعی آن منطقه که طی میلیون‌ها سال تکامل و رشد داشته‌اند از بین بروند و آن زیستگاه روند طبیعی خود را از دست بدهد؛ همچنین گونه‌های مهاجم در بحث کشاورزی باعث می‌شوند که کیفیت خاک کاهش پیدا کند و روند کشت محصولات کشاورزی با مشکل روبه رو شود و این خود عامل مشکلات اقتصادی و اجتماعی می شود.
محرابیان گفت: گونه‌های مهاجم می‌توانند یکی از عوامل به وجودآمدن ریزگردها باشند، زیرا هنگامی که تالابی به دلیل وجود گونه های مهاجم پوشش گیاهی خود را از دست بدهد به دنبال آن سطح آب سفره های زیرزمینی کاهش پیدا می کند و خاک، قدرت چسبنگی و نگهداری خود را از دست می‌دهد و در هوا و فضای اطراف پخش می‌شود مانند مشکلی که برای تالاب هامون پیش آمد.
مسئول موزه محیط زیست دانشگاه شهید بهشتی بیان کرد: در اکوسیستم‌های شهری گونه‌های مهاجم، گونه‌های درختچه‌ای و علفی هستند از جمله این گونه‌ها در تهران گیاه فرفیون است که کاشت آن در کشور گسترش پیدا کرده و مراتع ما توسط این پوشش گیاهی اشغال شده‌اند. این گیاه سمی است و تغذیه دام ها از آن ها باعث می شود که فرآورده های دامی سمی شوند و عامل بیماری هایی مانند سرطان می شوند.
این کارشناس ، درخت پریس یا عرعر را از دیگر گونه های مهاجم در تهران دانست و گفت: این گیاه به دلیل اینکه بذر آن قدرت جوانه زنی زیادی دارد به سرعت رشد پیدا می‌کند و گونه های درختی اطراف خود را حذف می کند.
استاد دانشگاه شهید بهشتی، زمین های بایر و رها شده در اطراف شهر را محل مناسبی برای رشد گیاهان مهاجم دانست و گفت: در این مناطق به دلیل اینکه خاک پوسیده و مواد معدنی آن کم شده، گونه های مهاجم مانند: کنگر، شب بوها و گل گندم که قدرت رقابت زیادی دارند می توانند در آن منطقه استقرار پیدا کنند.
